Woensdagochtend 9 uur. Net als drie andere ochtenden in de week sta ik in een roze (!) maillot met balletpak aan de barre. De verplichte outfit in de klassieke balletles aan de dansacademie in 1993. Ik voel me niet thuis, niet in de les en niet in de outfit. Klassiek ballet staat mij niet. Mijn lichaam wil zich er niet naar voegen. Hoe graag ik het ook wil, en hoe hard ik het ook probeer.

Ik danste heel graag, vandaar dat ik had gekozen voor de dansacademie. Wel een van de meest moderne, met veel jazz en moderne dans. Maar de driewekelijkse balletles was verplicht. Die lessen waren voor mij verschrikkelijk. Keer op keer een confrontatie met mijn onvermogen. Nou was ik een dapper meisje, dus hield ik stug vol.

‘Je kan ook stoppen’, zei mijn moeder

De academie bleek ook in andere opzichten voor mij niet helemaal passend. Ergens in het derde jaar raakte ik zo uitgeput, dat ik nog nauwelijks uit mijn woorden kwam. En het dansplezier was ver te zoeken. De fut was er letterlijk uit. Tijdens een vakantie in mijn ouderlijk huis zei mijn moeder tegen mij: “Je kan ook stoppen”. Die ene zin had een schokeffect op mij. Daarom weet ik het nu nog steeds.

Die ene zin zorgde voor een totale verschuiving in perspectief. De realisatie dat stoppen een optie was, opende een geheel nieuwe wereld van mogelijkheden. Zelf had ik het toen niet kunnen bedenken. Ik zat immers klem in het idee dat ik moest volhouden. Waarbij stoppen geen optie is, want dan heb je gefaald. En falen doen we niet. Ik was zo druk bezig met goed genoeg zijn en nog beter worden, dat ik mezelf onderweg een beetje was verloren.

Ik kon iets gaan doen waar ik blij van werd!

Het perspectief van mogen stoppen gaf ineens een enorme ruimte. Er begin iets op te vlammen: een belofte van nieuwe vergezichten en nieuwe kansen. Ik kon gaan studeren! Ik kon iets gaan doen waar ik wel blij van werd! Ik mocht stoppen met iets waar ik geen plezier meer in had. De permissie om te mogen stoppen voelde helemaal niet meer als falen, maar licht en vol belofte.

Uitzoomen

Wat mijn moeder eigenlijk deed met haar vraag was mij een nieuw perspectief bieden. Zij keek van buitenaf naar mijn situatie en zag daardoor iets anders dan ik zag. Ik zat er immers middenin.

Zoom eens uit wanneer je je ongelukkig of klem voelt zitten in een baan of iets anders. Je ziet immers meer vanaf de bergtop dan wanneer je midden tussen de schapen staat. En stel jezelf de vraag: wat is hier eigenlijk de bedoeling van? Waarom wilde ik dit ook alweer? Waarom is het belangrijk voor mij? Deze vragen brengen je terug naar de essentie: jouw bedoeling.

Mijn bedoeling om naar de dansacademie te gaan, was dat ik hield van van dansen en bewegen. Dansen gaf mij zelfvertrouwen en kracht en een blij en vrij gevoel. Maar het tegenovergestelde was gebeurd. Na een paar jaar was ik volledig afgedwaald van mijn eigenlijke bedoeling. Ik was alleen nog maar aan het ploeteren en vechten.

Terug naar de bedoeling

Wat is de bedoeling? Het lijkt een eenvoudige vraag, maar hij is heel krachtig. Deze vraag brengt je weer terug naar waar het eigenlijk om gaat. Wat is ook alweer de bedoeling van mijn werk? Van mijn relatie? Het krijgen van kinderen? En in hoeverre ben ik nog in contact met de bedoeling? Of misschien een beetje ervan afgedwaald.

Eenvoudig, richtinggevend en helder. Een topvraag dus 🙂