Ik mis wie ik was

Ik ben gefascineerd door verschuivingen in het leven van mensen. Met name die verschuivingen, die zoveel impact hebben, dat je na afloopt merkt dat er een ‘voor’ en ‘na’ is ontstaan. Wie je was voor de gebeurtenis, en wie je bent geworden daarna.

Zelf heb ik meerdere ervaringen met verschuivingen met impact. Een van mijn ervaringen is extra bijzonder omdat ik toen meemaakte dat intens verdriet en totale ontreddering, zomaar naast grote geluksgevoelens kunnen bestaan.

Licht op het dieptepunt

Het is begin lente 2004. Ik ben 32 jaar en mijn zoontje is net 1 jaar geworden. Mijn man Jimmy is overleden. Na negen maanden te hebben geworsteld met leukemie. De ergste negen maanden van zijn en mijn leven. Zijn ziekte kwam letterlijk uit de lucht vallen. Totaal onverwacht en uit het niets.

Zijn ziekte en overlijden trekken een enorme wissel op mijn leven. Mijn hele leven voelt alsof het in duizend stukken uiteen is gespat. En ik zit tussen de brokstukken te wachten tot ik me weer enigszins normaal voel. Ik voel me een kwetsbare ‘naaktslak’, omdat ook al mijn overlevingsmechanismes zijn ingestort. Alles wat ik dacht wie ik was, wie ik wilde zijn, mijn kracht, mijn succes, mijn kennis. Alles was weg, afgebrokkeld. Wat overbleef was ‘ik’ zonder schil. In deze ‘naaktslak’ periode beleefde ik op twee momenten een flits van intens geluk. Zoals de keer dat ik buiten op het bankje bij mijn vriendin zat: zij haalde koffie en ineens ‘flits’ voelde ik me intens en compleet gelukkig. En helemaal ‘een’ en in verbinding met alles. Een nieuw gevoel.

Tot de kern, maar ik miste mezelf

Ik had met alles een soort vergrote gevoeligheid. Wat niet direct comfortabel was. Mijn zus zei dat ik veel leuker was zo. Daar werd ik toen boos van. Ik voelde me immers volledig, reddeloos verloren en kwetsbaar. Ik miste mijn sterke, krachtige, flamboyante zelf. Ik dacht dat er niets van mij over was. Achteraf gezien ben ik toen heel dicht bij mijzelf geweest.

Meestal moeten we jarenlang ploeteren om echt tot onze kern te komen van wie we zijn. Om onze aangeleerde overlevingsmechanismes, die ons niet meer dienen, stuk voor stuk los te laten. Ik ervoer in deze korte periode heel even hoe het zou zijn om zonder te leven. Nu kan ik dat zien als een prachtige ervaring en een groot cadeau, ondanks de ellende.

Terug op volle sterkte

Voor mij is het één niet beter dan het ander. Ik was in mijn ‘voor’ niet minder of beter dan in mijn ‘na’ Ik geloof wel in een groeiend bewustzijn. Dat we gaandeweg het leven een steeds ruimer perspectief op onszelf, de ander en de wereld krijgen. Dat op de grond tussen de brokstukken van je leven iets te vinden is. Onverwachte schatten. En als dat gepaard gaat met helder inzicht en gevoelens van geluk is dat mooi meegenomen. Maar geen must.

Ik heb trouwens in de jaren daarna mijn hele systeem weer tot volle sterkte opgebouwd. Inclusief de minder helpende overlevingsmechanismen. Om vervolgens, toen de volgende verschuiving zich aandiende in 2007 (in de vorm van een zingevingscrisis), het hele circus weer stap voor stap - en nu in mijn eigen tempo - af te pellen. En dat is oké. Sterker nog: het geeft betekenis en riching aan mijn leven. Het is een rode draad in wat ik leer, oppak, lees en ontwikkel. Ik wil doorgronden hoe de mens in elkaar zit. Waar we in bekneld raken en wat ons vrij zet. En vanuit deze ervaring en kennis werk ik graag in mijn praktijk.